Je hebt van die dagen dat je jezelf achteraf wel voor je hersens kunt slaan. Bijvoorbeeld dat je op het moment dat je Nederlands bekendste oorlogsverslaggever een hand had kunnen schudden, puur omdat hij mijn gesprekspartner, oud-advocaat van Willem Holleeder, Jan Hein Kuijpers, even de hand kwam schudden, en jij je hand niet uitsteekt. Dat was vlak voor aanvang van de presentatie in Koninklijk Theater Carré van alweer de 7e editie van het glossy magazine 'Amsterdam XXXL' van society-advocaat Mark Teurlings. Misschien was ik te hard aan het prakkiseren, 'wat komt die man me bekend voor?', dat ik vergat mijn hand uit te steken. Achteraf schaamde ik me wel een beetje en dacht ik: 'dat heb ik weer'...
Dat ik later in zo'n zelfde situatie per toeval wél Quote-journalist Henk Willem Smits ontmoette en sprak, die samen met Arnold Karskens het boek 'Operatie Laat Niets In Leven' schreef, een spannend verhaal over het bizarre leven van oorlosmisdadiger Guus Kouwenhoven, maakte weer veel goed. We kwamen er van elkaar achter dat we niet zo heel lang geleden eventjes contact hadden. Hij stuurde mij deze week een exemplaar, mede omdat ik dus bijna een kleine bijdrage had geleverd in de vorm van wat informatie over een bepaald persoon. Dat bleek achteraf niet nodig, maar het is altijd leuk om onverwacht iemand te ontmoeten waarmee je tot dan toe alleen wat e-mails had gewisseld. Ik ben meteen een aantal hoofdstukken gaan lezen en kan niet anders zeggen dat de eerste hoofdstukken mij meteen aangrepen. Schrijven kunnen deze heren. Een aanrader dus dit boek!
<<0>>
President Charles (l) Taylor en Guus Kouwenhoven (r)
Rotterdammer Guus Kouwenhovenbegon zijn carrière als zakenman en sjacheraar, om te eindigen als de grootste Nederlandse oorlogsmisdadiger van de laatste decennia. Op 21 april 2017 werd "Mr Gus' tot 19 jaar cel veroordeeld voor medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden en wapensmokkel voor de Liberiaanse leider Charles Taylor tijdens een oorlog waarin naar schatting 100 000 doden vielen. Arnold Karskens en Henk Willem Smitsbeschrijven hoe Kouwenhoven in zijn jonge jaren in contact stond met grote Nederlandse criminelen en in Liberia schatrijk werd met houtkap. Ook vertellen ze hoe hij werd gepakt en vanuit zijn cel nog getuigen onder druk zette. Het boek is het spannende en kleurrijke verhaal van iemand die zich meermaals aan de verkeerde kant van de wet begaf en daarbij niks en niemand ontzag. Beide auteurs publiceerden al eerder artikelen over Kouwenhoven.
<<0>>
Arnold Karskens is Nederlands bekendste oorlogverslaggever. Hij is medewerker voor De Nieuwe Pers, is medewerker van diverse radio-en tv-programma's en schreef een zevental boeken, waaronder Pleisters op de ogen, pleister op de mond en Onze man in Bagdad. Op bol.com vind je alle boeken van Arnold Karskens, waaronder het nieuwste boek van Arnold Karskens.
Henk Willem Smits is onderzoeksjournalist voor Quote, eerder onder andere voor Nieuwe Revu, Dagblad De Pers en Het Parool. Hij is medeauteur van de bestsellers Het belastingparadijs en De zaak Kooistra. Smits had samen met Joost van Kleef het laatste interview met Kooistra voor diens dood. In 2011 verscheen van de hand van Van Kleef en Smits de bestseller over wijlen Sjoerd Kooistra. In 2013 volgde een tweede bestseller, Het Belastingparadijs. Waarom niemand hier belasting betaalt, behalve u, geschreven samen met Van Kleef en Van Geest. Nu dus: Operatie Laat Niets In Leven
In de week dat tijdens het Vandros-proces met Willem Holleeder zijn naam weer regelmatig opduikt tijdens de bespreking van zaaksdossier Viool, oftewel de moord op Cor van Hout en doodslag op Robert ter Haak, wordt deze week Jessy Remmers zijn boek Beyond The Truth of Life III op Amazon te koop aangeboden. Het boek is het derde in een reeks van drie waar hij hard aan heeft gewerkt tijdens zijn reeds 12 jaar durende detentie:
Vanaf het begin van het nieuwe millennium heeft Jessy het idee ontwikkeld om een roman te schrijven gebaseerd op zijn ervaringen en kennis waarin hij fictie met werkelijkheid verstrengelt om de lezer middels een avontuur tot een dieper inzicht over het bestaan te kunnen laten komen. Die roman is er uiteindelijk van gekomen in de vorm van een trilogie. Het betreft één enorm avontuur waarbij de drie delen elkaar trapsgewijs opvolgen, de opvolgende diepzinniger dan de vorige. Momenteel worden de boeken internationaal verkocht, waarvan de opbrengst automatisch naar een goed doel gaat waar Jessy zich al zo’n twee decennia mee bezig houdt. De boeken zijn echter enkel in het Engels verkrijgbaar. Dat kan een minpuntje zijn voor degenen die de Engelse taal niet voldoende beheersen, ook nog eens omdat sommige onderdelen vrij pittig kunnen zijn. Lezers uit verschillende landen spreken vooral over de uniekheid van het verhaal, het is zover zij weten met geen enkel ander boekwerk te vergelijken. Als je de uitdaging wil aangaan dan zijn de boeken verkrijgbaar via: www.beyondthetruthoflife.com(website tijdelijk offline)
<<0>>
Afgelopen week bereikte mij via via ook een ander nieuwsfeitje, namelijk dat Jessy ergens in Juli zal worden gelicht om te worden gehoord over deeldossier Viool. Je kunt er niet omheen dat Passage sterkt verstrengeld is met Vandros en dat besproken strafbare feiten en nog veel andere gebeurtenissen wederom de revue zullen passeren. Neem nu afgelopen dinsdag. In de reactie van het OM op het verzoek opheffing voorlopige hechtenis van Holleeder door zijn advocaten Sander Janssen en Robert Malewicz kwam dit voor mij zeer bekend klinkende detail voorbij:
'Kort nadat Jesse R. was ontsnapt uit detentie was er volgens kroongetuige Peter la Serpe een ontmoeting met onder anderen Willem Holleeder en Peter R. de Vries in restaurant Het Arsenaal in het Gooi. Het zou de bedoeling zijn geweest dat La Serpe op televisie kwaad zou spreken over de Criminele Inlichtingeneenheid – wat niet zou zijn doorgegaan omdat la Serpe niet wilde.'
Kon mijn ogen bijna niet geloven, maar het stond toch echt in het verslag van Paul Vugts van Het Parool, die zoals gewoonlijk, net als Saskia Belleman en Hendrik Jan Korterink, zeer accuraat verslag doet en zowat realtime zit mee te tikken wat er in de rechtszaal allemaal wordt gezegd. Het moet ook hem en andere journalisten die destijds ook bij Passage aanwezig waren bekend in de oren hebben geklonken. Het is namelijk nogal een heet hangijzer: de vermeende Arsenaal-ontmoeting in Naarden Vesting, waar Holleeder al dan niet bij aanwezig zou zijn geweest...
Er zijn vele aanwijzingen dat het Hof van Passage, door zoals zij zelf zeiden in hun uitspraak "boven de zaken uit te stijgen en met een zogenoemde 'helikopter-view' naar de liquidatiezaken en de samenhang van diverse zaken te kijken", leugens en onwaarheden die door de duur betaalde kroongetuigen zijn geïntroduceerd keihard heeft genegeerd. Door Willem Holleeder in Passage al schuldig te bevinden, heeft hij in mijn ogen weinig eerlijke kans dat rechters nog met een onbevangen blik naar de nu te behandelen liquidatiezaken zullen kijken en nog te kunnen worden vrijgesproken. Dit Vandros-proces lijkt daarom een groot schijnproces te worden in mijn ogen. De einduitslag lijkt namelijk bijna al zo goed als vast te staan.
Zo nu en dan duikt er zoals nu weer iets op dat aantoont dat de kroongetuigen in Passage hoe dan ook overeind moesten blijven, ook al moet je daar een bekende, zo niet de bekendste misdaadjournalist van Nederland, althans diens integriteit en geloofwaardigheid, voor opofferen. Alleen jammer voor het OM dat deze misdaadjournalist tegelijkertijd de objectiviteit zelve lijkt, door onbewust aan te tonen dat hij op er op geen enkele wijze belang bij had Holleeder destijds de hand boven het hoofd te willen houden door hem bewust buiten de Arsenaal-bespreking in Naarden-Vesting te houden, omdat hij bijna gelijktijdig dat hij moest getuigen in Passage reeds met de zussen Holleeder blijkt samen te werken om bewijs tegen Holleeder te vergaren. Dus inderdaad dient zich de vraag aan: Wat is het nou? Loog Peter la Serpe over deze cruciale gebeurtenis om Willem Holleeder, Dino Soerel en Jessy Remmers er gezamenlijk in te leggen, of loog Peter R. de Vries om wat voor reden dan ook en pleegde hij bewust meineed voor het Hof? Het is namelijk zo dat Peter la Serpe als kroongetuige onder ede beweerde dat Jessy Remmers aan tafel met Holleeder gevraagd zou hebben 'of Holleeder nog klussen voor hem had'. 'Met klussen bedoel ik liquidatie-klussen', vulde La Serpe aan. Waarop Holleeder volgens La Serpe zou hebben geantwoord: 'Ga maar naar Dino, die heeft er nog genoeg'...
Hierdoor koppelde La Serpe ten eerste: Jessy Remmers aan Holleeder, ten tweede: Holleeder aan Soerel en ten derde: Jessy Remmers tevens aan Soerel. Nogal belastend voor de betrokkenen. La Serpe besefte echter dat hij hier op vast zou kunnen lopen als Peter R. de Vries over deze ontmoeting, waar Holleeder dus helemaal niet bij aanwezig was aldus De Vries, gehoord zou worden en zie hier: de zogeheten 'Holleeder-weglatingen' werden geboren. Hij beweerde dat hij zo bang was voor Holleeder dat die zijn familie iets zou aandoen, dat hij niets over Holleeder wilde verklaren. Sterker nog: hij stelde het als een keiharde voorwaarde. De Holleeder-passages werden daarop met toestemming van de top van het OM zwart gemaakt in zijn kluisverklaringen voor die aan de verdediging werden verstrekt en toegevoegd aan het Passage-dossier. Het heeft al met al nog jaren geduurd voor de verdediging de zwart gemaakte alinea's uit zijn verklaringen, dus de zogenoemde 'Holleeder-weglatingen', eindelijk alsnog kreeg te lezen.
Advocaat Nico Meijering bleef keer op keer hameren op die vreemde zwarte passages en dat de verdachte een eerlijk proces werd ontnomen als er teksten bewust aan het zicht van de verdachten en hun advocaten zouden blijven worden onttrokken. De advocaat van Soerel wilde absoluut weten wat daar stond. Uiteindelijk werden de zwarte passages 'ont-zwart', dus leesbaar gemaakt, en aan het Passage-dossier toegevoegd. Waaruit zonneklaar blijkt dat er ook goede reden was voor La Serpe om bang te zijn, echter niet voor de toorn van Holleeder, maar voor het feit dat hij keihard door de mand zou vallen dat hij de aanwezigheid van Holleeder bij deze ontmoeting (en de hieronder omschreven andere cruciale ontmoeting) geheel uit zijn dikke duim heeft gezogen. Meijering zei: 'Het OM is La Serpe toe gaan staan de waarheid geweld aan te doen'.
Net als, volgens de Passage-verdediging, de ontmoeting op de parkeerplaats voor winkelcentrum Gelderlandplein waarbij hij Holleeder tegen Jessy Remmers zou hebben horen zeggen: 'Osdorp eerst!', waarvan het OM beweert dat met de woorden 'Osdorp eerst!' bedoeld zou zijn dat de liquidatie van Kees Houtman in Osdorp prioriteit had voor Holleeder vóór de liquidatie van Thomas van der Bijl. Die toevallige ontmoeting en het daarop volgende gesprek tussen Holleeder en Jessy waarbij Jessy Remmers La Serpe zou hebben voorgesteld aan Holleeder, is ontkend door zowel Holleeder, Jessy Remmers als Sjaak Burger die volgens La Serpe hier ook bij aanwezig zou zijn geweest en op de achterbank van de auto waarmee het drietal reed, zou hebben zitten telefoneren. Die locatie ligt pal tegenover het politiebureau aan de Van Leijenberghlaan, maar een observatie, videobeelden of enig ander bewijs van deze ontmoeting is er naar mijn weten niet. Deze gebeurtenis is dus ook puur gebaseerd op de verklaring van kroongetuige La Serpe die aantoonbaar heeft gelogen over een andere ontmoeting, namelijk de voornoemde ontmoeting in Het Arsenaal te Naarden-Vesting...
En Peter R. de Vries zou hier dus meineed hebben moeten plegen. Of nu juist de kroongetuige... Iets anders kun je er echt niet van maken. Men zegt dat bij het OM wel niet met zoveel woorden, maar de conclusie die hier volgens mij zonneklaar uit getrokken kan worden is dat het OM in een vreemde spagaat is geraakt en dat het Hof hierin is meegegaan en/of dit simpelweg moet hebben genegeerd.
Hoe dan ook, het is in mijn ogen allemaal zeer opmerkelijk...
Jarenlang is Sjaak Kist een politieman voor wie de grens tussen goed en fout duidelijk is. Als rechercheur staat hij altijd aan de goede kant van de streep. De criminelen, die hij desnoods achtervolgt tot de poorten van de hel, zijn de vijand. Tot op een dag de rollen compleet worden omgedraaid.
Sjaak's collega's verdenken hem van verraad. Hij zou informatie van de politie hebben gelekt naar naar niemand minder dan topcrimineel crimineel Willem Holleeder. De Nationale Recherche doet er alles aan om hun eigen collega – type goudeerlijke Amsterdammer, hart op de tong – achter de tralies te krijgen. Maar Sjaak is een vechter. Rechtszaak na rechtszaak voert hij tegen het onrecht, om uiteindelijk te zegevieren.
In Onder de Pet vertelt Sjaak openhartig zijn verhaal: over een politieman die tegen het systeem moet vechten waar hij zelf deel van uitmaakt, welke sporen dit nalaat, hoe hij zijn leven weer oppakt en wat er daadwerkelijk is gebeurd.
En wie het lek wél is? Sjaak heeft zijn vermoedens...
<<0>>
Jarenlang was Sjaak ook een van de trouwe bezoekers die ik heb ontmoet tijdens het liquidatieproces Passage en ook regelmatig sprak tijdens de vele pauzes. Sjaak was een gezellige prater en wist veel over het systeem waar we dagelijks getuige van waren in de rechtszaal van de Bunker in Osdorp. Dat hij jarenlang heeft gewerkt in datzelfde systeem en daar op een gegeven moment ten onrechte hard mee in aanraking is gekomen, zat Sjaak merkbaar dwars. Ooit merkte ik een keer op tegen Sjaak Kist: 'Je zou denk wel een boek kunnen schrijven over wat jij allemaal wel niet hebt meegemaakt bij de politie'... 'Nou', zei hij, 'wie weet? Ik loop er wel eens over te denken'...
Daarna was het een poosje stil rond Sjaak. Ik zag hem nog wel eens een enkele keer op de tribune van het JCS (Justitieel Complex Schiphol), waar de Officieren van Justitie het keer op keer nodig vonden de raadsheren van het Hof opmerkzaam te maken op Sjaak's aanwezigheid, net zoals zij vaak deden bij aanwezigheid van Martin Kok en/of Greg Remmers. In geval van Martin Kok kon je je daar nog wat bij voorstellen, want Martin Kok was zelf getuige. Maar in geval van Greg Remmers, die als vader de zaak van zijn zoon Jessy Remmers als belangstellende volgde of simpelweg even zijn neus liet zien om zijn zoon een hart onder de riem te steken, leek dat meer op een pesterijtje.
Laat staan dat het noodzakelijk was voor het OM om het Hof op de aanwezigheid van oud politieman Sjaak Kist te wijzen, die soms alleen aanwezig was omdat hij wist dat mr. Nico Meijering daar aanwezig was van kantoor Ficq & Partners, en zonodig eventjes kon spreken in de pauze. Mr. Leon van Kleef van dat kantoor stond Sjaak namelijk bij. Momenteel vecht Sjaak nog voor herziening van zijn zaak met mr. Stijn Franken, aangezien hij toch nog 6 maandjes kreeg, terwijl hij er al 9 maanden in voorarrest zat, en zo tot nu toe kon fluiten naar enige schadevergoeding.
We keken elkaar wel eens aan op zo'n moment dat de officieren expliciet zeiden: 'We willen voor de griffier even opmerken dat de heer Sjaak Kist aanwezig is op de publieke tribune', terwijl zij met een verbeten blik omhoog keken richting Sjaak die zich van de prins geen kwaad wist. Met andere woorden bedoelden zij: 'Maak daar maar even een aantekening van, meneer de griffier'. We konden ons lachen soms niet houden en dan zei ik: 'Nou Sjaak, ze motte jou weer hebben hoor!', waarop we toch de lol er wel weer van in konden zien. Of was het eigenlijk om te huilen? (de man is notabene grotendeels vrijgesproken) Nou ja, Sjaak lijkt mij daar nou ook weer geen type voor en ik was dus blij verrast te constateren dat hij niet alleen over een boek is blijven lopen denken en hij tijd heeft gevonden zijn verhaal ook daadwerkelijk aan het papier toe te vertrouwen. Mogelijk had hij tijd te over nadat bleek dat zijn aanwezigheid op de publieke tribune niet zo gewenst was door het OM van Passage, dat hem daar naar wat ik hoorde kennelijk heeft willen weren.
Hoe het ook zij, er is in mijn ogen maar één persoon die kan vertellen hoe de vork nu echt in de steel zat en dat is de Sjaak Kist himself. Het ware verhaal volgens de vermeende politiemol is nu te lezen in het boek: 'Onder de Pet'! Een aanrader dus!
Gisterenavond bij de leuke presentatie geweest van het langverwachte misdaadboek 'De Kouwe Ouwe' van Panorama-misdaadredacteur Vico Olling en misdaadjournalist Martijn Haas. Uitgeverij Lebowski van Oscar van Gelderen had een beste stapel boeken aan laten rukken en was weer zeer gul in het weggeven van de eerste exemplaren. Het allereerste exemplaar was echter gereserveerd voor ex-crimineel Donald Groen die met wat goede maten de presentatie bezocht. Verder was zo'n beetje iedere misdaadjournalist die ik ken aanwezig. Het boek is goed ontvangen als ik zo de eerste recensies lees en wat ik er zelf tot nu toe van heb gelezen beloofd dat veel onthullende informatie op een boeiende wijze geschreven. Laat dat maar aan de journalisten Vico Olling en Martijn Haas over.
Het waren een paar gezellige uurtjes waar dus behalve heel wat misdaad-journalisten ook wat oude penose aanwezig was. Lees op Crimesite deze recensie en dit verslagje met wat namen van aanwezigen. Hieronder nog een kleine foto-impressie.
Nieuwtje:'Big Willem' weg bij No Surrender
Zo sleep je tussen neus en lippen door toch ook weer wat nieuwtjes weg her en der. Één daarvan vond ik wel opmerkelijk: Big Willem van Boxtel schijnt afscheid te hebben genomen van motorclub No Surrender. Dat hoor je dan op een steenworp afstand van de locatie waar Van Boxtel vroeger woonde. Ik heb er vanmorgen nog maar even niks over geschreven of getwitterd, want voor je't weet krijg je het verwijt dat je suggereert dat het allemaal met die inval in het clubhuis van No Surrender in Emmen te maken heeft. Eerlijk gezegd denk ik dat niet omdat dit scoopje mij gisteravond reeds ter ore kwam. Toen wist ik natuurlijk nog helemaal niet dat er vanmorgen vroeg een inval zou komen bij No Surrender. Maar ik lees er verder ook helemaal niets over, dus ik zie een half etmaal later ook geen reden om me nog langer in te houden en zal dit scoopje dus ook niet langer onder de pet houden. De reden weet ik niet, maar je zou je daar wellicht wel wat bij voor kunnen stellen. Speculeren doe ik echter maar niet aan, dus het is verder aan andere media om verder uit te zoeken of dit klopt en wat daar de specifieke reden voor is. Ikzelf twijfel niet aan mijn doorgaans betrouwbare bron. Ben op dit moment zelf even te druk met Passage-gerelateerde zaakjes.
Het is dan toch gebeurd waar ik Martin vaak voor heb gewaarschuwd: 'Jongen, als je zo door gaat, maak je het niet lang'. Dat wuifde hij weg met: 'Aaach joh, ik ben niet bu-bu-bu-bu-bu-bang voor de d-d-d-d-d-d-dood. Als het je tijd is, is het je t-t-t-t-t-t-t-tijd'. Uitgeluld.... Punt. Probeerde nog wel: 'Martin luister, je schopt echt de verkeerde mensen tegen de schenen. Je daagt ze bewust uit. Je provoceert. Waarom toch? Wat wil je daar nu mee bereiken? Zijn antwoord was simpel: 'Iedereen zijn ding toch? Jij doet het op jouw manier, ik op de mu-mu-mu-mu-mu-mijne. Vlinderscrime is wel spraakma-ma-ma-ma-makend'. Daar kon ik het niet anders dan mee eens zijn. Ik begreep dat een verdere poging dus ook geen zin had. Maar ik heb nooit kunnen voorzien dat hij na ons eerste gesprekje in het JCS zo extreem en gevaarlijk bezig zou gaan met zijn Vlinderscrime...
Keertje in de stijl van Martin:
Kan me dat allereerste gesprekje in het JCS nog goed herinneren. Ook de vele gesprekjes nadat hij eenmaal z'n felbegeerde journalistenpasje kreeg. Meestal in het rookkamertje op de journalistengang van de extra beveiligde rechtbank in het JCS. Martin kwam die eerste keer naar me toen en zei: 'Ik lees je artikelen altijd, ben fan van jouw site, maar hoe verdien je nou geld met een misdaadsite?' Ik antwoordde: 'Nou je moet allereerst zorgen dat je zo vaak mogelijk unieke artikelen publiceert en niet andere media na gaat zitten papagaaien of zelfs bij de kranten gestolen nieuws gaat zitten ombouwen zoals veel andere misdaadsites wél doen. Daar is geen kunst aan en het is eigenlijk ook diefstal. Je moet zorgen dat mensen naar je site komen om speciaal jouw artikelen te lezen en als je eenmaal wat bezoekers hebt, probeer je adverteerders te krijgen. Dan maak je reclame voor ze en verkoop je reclame-banners aan ze'. 'Ja', vroeg hij, 'maar wat moet ik dan vragen voor zo'n banner?' Heb hem daarin wel wat geadviseerd. Dat was tegen geen dovemans-oren gezegd en met een noodvaart probeerde Kok diverse potentiële adverteerders geïntereseerd te krijgen. Eerst nog kennissen, later volgden een reeks PGP-telefoonaanbieders, of deed hij wat met zijn eigen probeersels, een heuse eigen sexsite. Overal zag hij wel brood in. Handelsgeest kan Martin niet ontzegd worden, dat had hij gewoon.
Ken meerdere mensen die Kok vroeger mee hadden gemaakt toen hij nog zeer jong was en samen met zijn vader in Volendammer vissers-kostuum paling kwam verkopen in Amsterdamse kroegen, vooral in het Wallengebied. 'Nooit verwacht dat die wat verlegen tengere stotterende jongen zou uitgroeien tot crimineel, laat staan een misdaadjournalist die wekelijks in het nieuws is', zei iemand laatst nog tegen me. Moet zeggen dat ik er persoonlijk wel om kon lachen, maar me ook dikwijls heb zitten irriteren aan Martin z'n idioterie. Dat zei ik hem ook in zijn gezicht, maar dat wuifde hij net zo hard weer weg. Hij genoot van de aandacht en het middelpunt te zijn van controverse rondom zijn persoon. Keertje zei hij: 'Goed voor de pageviews toch? Veel pageviews betekent veel bezoekers. En veel bezoekers zijn weer goed voor nieuwe adverteerder, toch?'. Ja, wat moest ik daar tegenin brengen?
Daar was geen speld tussen te krijgen. Sterker nog: Ik had hem min of meer zelf eens uitgelegd dat het zo werkte. Niet dat ik daarmee bedoelde dat hij geen journalistieke codes in acht zou moeten nemen, integendeel, want ik heb daarna vele WhatsApp gesprekken gevoerd met hem en telefoontjes waarin ik hem op de risico's wees. Ik heb ook wel eens gezegd: 'Martin, heb je nou niet in de gaten dat al die mensen die nu zo vol van jou zijn, het echt geen minuut interesseert als jou straks wat overkomt? Denk je nou nooit eens aan dat lieve kleine kereltje van je? Wil je nou echt dat ze dadelijk weer van jeugdzorg aan je deur staan? Wat bereik je ermee? Pas toch op jezelf man!' Niks hielp. Hij nodigde me meermaals uit om bij hem thuis langs te komen in Osdorp. Daar is het echter nooit van gekomen. En daar zal het nu ook nooit meer van komen...
Het is triest dat de verantwoordelijken een markant persoon nu het zwijgen hebben opgelegd en zijn zoontje vaderloos hebben gemaakt. Ok, Martin Kok had zelf 17 jaar achter de tralies doorgebracht voor onder meer twee levensdelicten, maar ieder mens verdient een tweede kans in zijn leven. Buiten dat, ik kon Martin als persoon met veel humor wel waarderen. Minder als degene die steeds sigaretjes kwam bietsen bij me in dat rookhok. Zeker in het begin was het natuurlijk allemaal geen vetpot en ook de latere verhalen dat Martin tonnen zou verdienen waren schromelijk overdreven. Vanmorgen las ik ook weer iets wat niet klopt. Je wordt niet rijk met een misdaadsite. Als dat zo was, had Martin toch een ander knap tweedehands autootje voor zichzelf kunnen kopen?
Maar goed, dat zal allemaal wel. Het ging wel steeds beter. Ik heb ook vaak gedacht: Martin Kok wordt in principe groot gemaakt door media-mensen die er zelf ook van profiteren. Je kon op een gegeven moment geen TV-programma meer zien, of het ging weer over Martin Kok en zijn Vlinderscrime. De rare fratsen van Kok waren een dankbaar onderwerp. Zijn bijna dyslectische wijze van schrijven, zonder correctie of juist door auto-correctie geplaagde schrijfstijl, het deerde hem en ook veel lezers kennelijk niet.
Ik gunde Martin zijn succes, maar tegelijkertijd dacht ik wel eens: Beseffen al deze media-mensen nou niet dat ze straks een heel grote nagel kunnen vormen aan zijn doodskist? Ik hoorde twee maanden geleden al dat hij het einde van het jaar niet zou halen. En als je dan bijna wekelijks bekende misdaadjournalisten bijna lyrisch hoort praten en ziet schrijven over een losgeslagen projectiel als Martin, die zich totaal niet stoorde aan de codes, kun je niet anders dan concluderen dat zij mede-verantwoordelijk zijn voor de snelle opmars van Martin Kok en z'n Vlinderscrime, maar zeker dus ook (onbedoeld natuurlijk) voor zijn dood. Dat klinkt wellicht hard, maar dat is echt mijn mening.
Kok werd totaal niet tegen zichzelf in bescherming genomen. Integendeel, in mijn ogen juist aangemoedigd. Kok werden continu veren in zijn reet gestoken. Kok kreeg platformen. Kok kreeg eigen artikelen. Gratis reclame. Kok kreeg zijn felbegeerde linkjes bij serieuze media. Hij werd vaker uitgenodigd. Kwam op de radio. Mocht zelfs wat doen op tv. Iedereen die hem niet tegen zichzelf in bescherming nam, kan zich afvragen of dat eigenlijk niet nodig was. Gisteren nog schijnt half misdaad-journalistiek Nederland met hem vrolijk aan tafel te hebben gezeten bij de The Harbour Club, grapjes makend over of het wel veilig was naast hem te zitten... Het lachen zal hen nu wel even vergaan zijn. En een ander, die daar ook samen met Kok aan de oesters zat, werd boos omdat Kok daar een foto van publiceerde. Was dat contact dan toch not done? Het geeft wel te denken.
Maar goed, hoe dan ook, een grapje moet kunnen en heb ik eerlijk gezegd zelf ook wel gemaakt, dus dat zal ik echt niemand verwijten. Laatst nog in het JCS. Martin wilde na de zitting weer samen met me naar de parkeerplaats lopen waar onze auto's altijd vlak bij elkaar stonden als Kok het Passage-proces bezocht. Dit was kort na berichten over plaatsing op een dodenlijst. Dus ik dolde wat met hem: 'Neeee, loop jij maar vast lekker vooruit. Ik moet eerst nog even naar de toilet. Dat lijkt me ook veel gezonder. Heb geen zin in loodvergiftiging'... Wel met een knipoog erbij natuurlijk. Hij lachte wat en liep alvast naar z'n auto. Toevallig moest ik wel echt nog even naar de toilet, maar ik dacht intussen nog bij mezelf. 'Als ze Martin een keer willen pakken, dan is die stille afgelegen parkeerplaats zonder camera-bewaking bij het JCS wel de meest uitgelezen plek om toe te slaan. Dus in wezen heb je nog gelijk ook'. Moet er wel bij zeggen: Waar journalisten eerder gratis mochten parkeren op de met security-camera's bewaakte parkeerplaats van het JCS, werden we plotseling gedwongen op een nogal veraf gelegen zanderige, kale en onveiligde parkeerplaats met modderplassen zonder beveiliging te parkeren. Maar goed, toen ik even later bij mijn auto aankwam, zag ik nog net dat Kok de schuine weg van het viaduct over de A4 op reed. Dat was tevens de allerlaatste keer dat ik hem in levende lijve zag...
Spreken deed ik hem bijna iedere week wel even. Zondag belde hij me nog en zei dat hij met een of andere Colombiaanse vriend in huis zat. Hij klonk ook of diegene wat Colombiaanse kabouterpost voor hem had meegenomen, dus dat kon wel kloppen. Gek genoeg stotterde hij niet, maar struikelde meer over zijn woorden, zo snel en onsamenhangend praatte hij. Kan daarom niet met zekerheid zeggen wat hij allemaal te vertellen had. Iets met een usb-stick... Eerlijk gezegd wou ik het liever niet weten ook. Een ding weet ik wél zeker. Dat ik mezelf recht kan blijven aankijken in de spiegel. Ik heb hem vaak genoeg gewaarschuwd en zondagmiddag nog voor het laatst: 'Kijk er nou maar mee uit. Meer zeg ik niet'... De verbinding werd plots verbroken. Geen oren naar...
Ik weet bijna ook zeker dat Martin zelf wel een grapje gemaakt zou hebben, als je tegen hem gezegd zou hebben: 'Kijk maar uit daar bij Boccaccio, dat ligt zo verscholen in de bossen, dat kan linke soep zijn'. Dan zou hij ongetwijfeld wel iets gezegd hebben als: 'Nou, als ze het daar doen, ben ik in ieder geval nog wel effe lekker naar de hoeren geweest'... Dat was Martin.
Een tweede grapje had kunnen zijn: 'Vlinderscrime is dan wel weer volop in het nieuws'...
Tja, dat wel, echter nu wel de laatste keer. Dat is het trieste van het verhaal. Ook dat zijn zoontje nu vaderloos is.
Hier het verslag van de zitting met Martin Kok als getuige in het Passageproces over de bewering van Fred Ros dat hij op de rode motor zou hebben gezeten bij de liquidatie van Cor van Hout.
Wat veel mensen waarschijnlijk nog niet weten, is dat Jessy Remmers de activiteiten van stichting Unipax geheel uit eigen zak financiert en dat doet met de opbrengst van door hem geschreven boeken. Tijdens de zitting van donderdag, bijna aan het einde, heeft Jessy Remmers mij als enige nog aanwezige verslaggever een gesigneerd exemplaar van 'Beyond the Truth of Life - part 2' gegeven, die hij in de week daarvoor ook reeds aan de Raadsheren van het Hof en de Advocaten-Generaal van het Openbaar Ministerie had verstrekt. Andere journalisten waren namelijk al niet meer aanwezig. Het was eigenlijk alleen de eerste dag van de requisitoirs even druk met journalisten van bekende media.
De inhoud van het Engelstalige boek is gedeeltelijk fictie. Maar de hoofdpersoon heeft dezelfde principes en wijze van denken als de schrijver. Voor een groot deel is het gebaseerd op eigen ervaringen. Het omvat humor, drama, romantiek, wijsheid en actie, waaronder (pogingen tot) liquidaties. Enige intelligentie om het allemaal goed te kunnen volgen is echter wel vereist.
The sequel is written from the viewpoint of Enrique. That could be expected from the end of Part 1, and also that he has to participate in the assignment to finish one of the biggest present problems in the world; that of North Korea. How to prevent a nuclear missile attack from North Korea, and so World War 3 as well? It’s the biggest operation of The Bosatsu Mission Force so far, and Enrique has to do the hardest part of it, while he’s still a rookie. But he’s the only male member of the team who speaks Korean. Containing humor, drama, romance, action, suspense and, above all, valuable knowledge and divine wisdom, the novel takes the reader through a mind-blowing adventure.
Vanuit een team van vrijwilligers is er namens Jessy Remmers onder andere keihard gewerkt om de site www.unipax.nl online te krijgen.
Veel aandacht is er nooit aan besteed in de media, maar het is absoluut geen geheim dat Remmers, hoofdverdachte in het grote liquidatieproces Passage, zich buiten de gevangenis en voor zijn aanhouding (al vanaf vóór de eeuwwisseling) geheel belangeloos middels diverse stichtingen op een vredige wijze inzette voor criminaliteitsbestrijding in de vorm van de rehabilitatie van (ex-)gedetineerden en drugsverslaafden – geheel gratis – van hun verslaving af te helpen. Dat deed hij voornamelijk in Spanje, maar ook in Nederland.
Hilarische uitspraken en taaleigenaardigheden uit de rechtszaal
Mark Teurlings is bekend van televisie, heeft een advocaten-kantoor in Amsterdam en brengt vele uren door in de rechtszaal. Daarnaast zit hij als advocaat regelmatig met zijn neus in de wetboeken. Rechtspraak is een secure en minutieuze aangelegenheid. Toch slaan rechters, verdachten en ook advocaten maar al te vaak de taalkundige plan mis.
(klik voor groot formaat)
Taal uit de zaal is een door Teurlings opgetekende verzameling taalmissers en taaleigenaardigheden die hij heeft gehoord in de rechtszaal. Het boek bestaat uit verschillende op thema of onderwerp ingedeelde hoofdstukken. Denk daarbij aan echtscheidingen, faillissementen, vergunningen, contracten, diefstal, mishandeling, fraude, etc. Daarnaast bevat het een spreekwoorden, gezegden en uitdrukkingen die uit de juridische wereld voortkomen, of die aan de rechtspraak zijn gelieerd. Bijvoorbeeld: voor het hekje staan, op de rol staan, het recht in eigen hand nemen, etc. Het boek bestaat uit hoofdstukken die zijn ingedeeld op thema en onderwerp.
Mr. Mark Teurlings - Advocaat
Buiten dat Mark Teurlings bekend staat als een goede advocaat is hij ook een sympathiek persoon, die door het vuur gaat voor zijn cliënten. Een topper dus.
Zie HIER de foto's van de boekpresentatie. Helaas was ik verhinderd, maar zo kunnen we toch even zien hoe gezellig het was donderdag jl. bij Brasserie Van Dam. Het eerste exemplaar werd overhandigd aan misdaadverslaggever Peter R. de Vries.
Gisteravond een interessante aflevering van KRO Brandpunt, met nimmer vertoonde beelden van oud-Heinekenontvoerder Cor van Hout en Willem Holleeder. Aan het woord ook de drie auteurs van recent uitgegeven boeken. In het nieuwste boek 'COR' van Hendrik Jan Korterink komt het leven van Cor van Hout uitgebreid aan de orde en staat vele pagina's met kleurenfoto's uit het bewogen leven van de top-crimineel. Korterink werkte lang aan dit boek, weet ik, en is in contact gekomen met een aantal van diens naasten. Zo komt o.a. de zus van Cor van Hout aan het woord. Ze was ook te zien in de reportage zondagavond van Crimesite-redacteur Vincent Verweij.
BOL.COM info COR:
Op 9 november is het dertig jaar geleden dat biermagnaat Freddy Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer werden ontvoerd. Na de ontvoering die duurde tot 30 november 1983 werd Cor van Hout (1957-2003) van de ene dag op de andere dag een landelijke bekendheid als een van de ontvoerders. Over 'de mens Cor van Hout' was weinig bekend. Niet zo gek: van zijn familie werkte niemand daaraan mee. Tot dit boek. Met veel onbekende feiten en unieke foto's.
Cor zou het brein achter de brutale kidnap zijn geweest. Maar zijn familie en vrienden kennen hem van zoveel meer. 'Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd' was zijn lijfspreuk. Humoristisch, intelligent, altijd in voor een practical joke: mensen die met hem omgingen, hebben veel gelachen.
Misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink ontmoette Cor van Hout voor het eerst in 1986, in augustus 2000 voor het laatst. Voor dit boek sprak hij exclusief en uitvoerig met de familieleden van Cor (zus Laura en broer Ad, halfzus Nancy en halfbroer Martin) en zijn vele vrienden van vroeger en later. En met mede-ontvoerders Frans Meijer en Martin Erkamps. Nu Cor dood is, zijn ze hem nog lang niet vergeten. Zonder aan persoonsverheerlijking te doen: Cor was een bijzonder iemand. Het was nooit saai als hij in de buurt was.
Er is in de loop der jaren veel geschreven over de Heinekenontvoerders. Over de aanslagen op Cor van Hout. Over Frans Meijer. Over Willem Holleeder, die de hoofdrol speelde in 'het proces van de eeuw'; dit boek gaat maar zijdeling over de ontvoering. Daar is bijna alles al over gezegd en geschreven. Op één onderwerp na: de gouden tip, die leidde naar de tot dan toe onbekende dadergroep, waardoor de ontvoering grotendeels als mislukt kan worden beschouwd. De politie heeft daar altijd erg geheimzinnig over gedaan. Maar de werkelijke gang van zaken rond die gouden tip was heel anders dan tot nu toe naar buiten is gebracht.
Niet alleen de 'mooie kanten' van Cor worden beschreven, maar ook zijn laatste levensjaren toen hij door zijn alcoholverslaving in een neerwaartse spiraal belandde en steeds verder in een isolement raakte. Cor van Hout werd op 24 januari 2003 op klaarlichte dag geliquideerd. Het was 'een afrekening in het criminele circuit.' Waarom? Korterink heeft aanwijzingen dat het motief ergens anders vandaan komt dan tot nu toe wordt aangenomen.
Hendrik Jan Korterink (1955) schrijft o.a. voor Nieuwe Revu en Panorama. Eerder verschenen o.a. 'De BV Bruinsma', 'Haagse penoze' en 'Tottie's vlucht'. Op zijn veelbezochte website www.misdaadjournalist.nl houdt hij dagelijks vanuit een persoonlijke invalshoek het misdaadnieuws bij.
