'Ere wie ere toekomt... een feit is een feit'

Nou, dat was nog even een dingetje gisteren. Ben niet gauw boos. Hou ook niet zo van concurrentie. Sterker nog, de misdaadpap is zo groot in Nederland, dat iedereen die daar op enigerlei wijze een vinger in heeft op het gebied van journalistiek een behoorlijk grote keuze heeft om over te schrijven waardoor ik daar eigenlijk niet eens in geloof. Dus wat mij betreft, het interesseert me ook bar weinig dat vaak dezelfde gezichten opduiken op TV om hun licht te laten schijnen over actuele zaken. Dat is hun verdienste, zal ik maar zeggen, door vooral een lange adem te hebben en jarenlang in vaste dienst te zijn bij de bekendere media. Ze schreven artikelen, boeken en gaven acte de présence in talkshows. Echter die bekendere media, waaronder actualiteiten-programma's op TV, lijken daardoor in mijn ogen soms nogal slecht geïnformeerd. Het is dan ook regelmatig gebeurd dat ik me verbaasd afvroeg of hun redacteuren nu zo vastgeroest zitten in hun oude netwerk, dat zij vaak maar weer de hun oude en vertrouwde gezichten uitnodigen om commentaar te geven? Zaterdag was weer even zo'n momentje, de uitzending van Één Vandaag over de naderende D-day van Passage: de uitspraak.

Natuurlijk volg ik als behoorlijk nauw betrokken verslaggever alles wat met het liquidatieproces te maken heeft en hou zeker deze week de media in de gaten als het gaat over de uitspraak die aanstaande donderdag zal plaatsvinden. Vind het dan vooral leuk om die mensen op TV te zien praten die je regelmatig ziet en ook vaak spreekt in de wandelgangen van rechtbanken, met name advocaten en veel journalisten. Het gebeurt maar weinig dat ik me erger of opwind over hetgeen gezegd wordt, want we zijn allemaal individuen en er zijn vaak evenzoveel meningen en standpunten, die ook vaak nog wel verdedigbaar zijn. Echter afgelopen zaterdagavond heb ik wel even zo'n momentje gehad, dat je je echt afvraagt: 'Hoe komen ze daar nu bij, en dat bij Één Vandaag? Heb ik iets gemist, of zo? Of is er iets heel anders aan de hand? Dat moet bijna wel, want zoveel (kennelijke) onwetendheid verwacht je niet van zo'n actualiteitenprogramma. Vooral omdat ik weet dat ook onder journalisten mijn blog nauwlettend wordt gevolgd. Het ging om de volgende uitspraak van presentator Bram de Waal: 'Dit is de misdaadjournalist die de meeste zittingen heeft bijgewoond: Marian Husken'...

Zoals zo vaak zit ik tijdens het TV kijken tegelijkertijd ook nog wat op mijn PC of iPad te surfen en luister ik vaak maar met één oor. Echter nu spitsten mijn oren zich plots en viel ik zowat van mijn stoel van verbazing. Heb ik dit echt goed gehoord? Terugspoelen dan maar. En ja hoor, het wordt toch echt gezegd. (Één Vandaag was gelukkig wel zo handig betreffende uitzending te ondertitelen, dus ik hoef de uitzending hier niet te herhalen, die staat overigens hier.) Zo'n pertinente onwaarheid in een van de door mij meest bekeken actualiteiten-programma's?! Wat zit hier achter? En waarom laat journaliste Marian Husken zich dit zo zeggen, terwijl zij dondersgoed weet hoe de vork echt in de steel zit? Komt het dan niet bij deze bekende misdaadjournaliste, die doorgaans toch van de feitjes is, in haar verstand op om zo'n presentator even te corrigeren? Kennelijk niet. Kennelijk mag in dit geval een feitelijke onwaarheid een eigen leven gaan leiden. Om welke reden dan ook. Maar ik kan iedereen verzekeren dat ik mij nu wel even in mijn eer aangetast voelde. 'Ere wie ere toekomt', zou ik zelf gedacht hebben als ik presentator was. 'Maar daar hebben zowel Husken als De Waal in ieder geval nu dus gewoon schijt aan', was zo'n beetje de eerste gedachte die door me heen schoot toen ik met deze onwaarheid werd geconfronteerd. Daar wordt je dan wel even boos over natuurlijk en wilde er het mijne van weten. Hoe komen die mensen daar nu ineens bij? En nog wel op de valreep van het einde van het proces. Of juist daarom? Je piekert je suf.

Kijk, nu is 10 jaar een proces als Passage volgen heus geen wedstrijdje wie de meeste zittingen bij heeft gewoond, maar het is zeker niet alledaags om zowat alle zittingen van zo'n megaproces van begin tot einde te volgen en dat heeft me zeer zeker soms bloed, zweet en tranen gekost om toch maar vol te blijven houden. Om nog maar te zwijgen over of de kosten wel in verhouding waren met de baten. En ondanks dat het proces vooral in het begin veel stof op deed waaien in de media, zat ik in die 10 jaar heel wat zittingen in mijn ééntje in de rechtszaal mee te pennen. Om daar dan ook nog eens iedere zitting weer ellenlange en zeer gedetailleerde verslagen over schrijven, dat heb ik geen mens me zien nadoen. Er waren echt wel dagen dat ik veel liever in bed bleef liggen, bijvoorbeeld als ik weer eens een verkoudheidje had opgelopen vanwege de zowel in de zomer als de winter loeiende airco's in de rechtszaal. Of dat ik dacht: Heeft het eigenlijk wel zin om zoveel tijd en energie te blijven steken in een proces waarvan veel mensen de uitslag bij voorbaat reeds meenden te kennen? Zelfs nog voor een rechter of raadsheer zich goed en wel heeft uitgesproken over de schuldvraag. Ik vond van wel, en laten we eerlijk wezen, er is zelfs op dit moment, na al die jaren, nog geen enkele journalist of andere Passage-volger, die met zekerheid durft te zeggen wat het Hof nu gaat doen aanstaande donderdag.

Er is ook geen mens die 100 % inzicht heeft gehad in gebeurtenissen die achter de schermen hebben plaatsgevonden van het grootste en meest langdurige proces dat ooit plaatsvond in de geschiedenis van het Nederlandse strafrecht. Dus dat het spannend bleef, en trouwens nog blijft tot de laatste minuut aan toe, is wel zeker. Ik heb dan ook dikwijls gedacht: 'men moest eens weten'... Reden te meer om wat dingen op een rijtje te zetten in een boek. Daar was ik al in een vergevorderd stadium mee, maar zoals ik al een keer aangaf in een vorig artikel, bleek paar maanden geleden volgens de uitgever dat het toch onmogelijk was het boek nog vóór de uitspraak in de winkel te krijgen, om laat ik het houden op 'distributie-technische redenen'. Daar deed ik een periode zowat dag en nacht mijn best voor, echter na deze onverwachte mededeling besloten hoofdverdachte Jessy Remmers (in mijn ogen dan, in ogen van Één Vandaag is dat Dino Soerel...) en ik in overleg het werk even neer te leggen en het boek voorlopig maar uit te stellen tot enig moment na de uitspraak.

Een andere uitgever zoeken was geen optie. Niet op z'n minst omdat ik wel zeer tevreden ben over deze uitgever, die ik nog maar eventjes geheim hou, in tegenstelling tot contacten die ik voorheen had met andere uitgevers. Dat vond ik achteraf een slappe hap en ook behoorlijk uitgenast in mijn ogen. Afspraken werden ijskoud genegeerd en dat koste me veel tijd en voorwerk. Teleurgesteld over twee eerder voorgestelde projecten die op niets uitliepen vanwege keuzes die deze uitgever maakte omdat hij geen geduld had, besloot ik een andere uitgever te zoeken. Dat verhaal komt later nog wel eens aan de orde, want dat het bij maar één boek blijft, lijkt me erg sterk gezien de vele informatie die ik in 10 jaar heb verzameld. Want ook de weg er naartoe valt bijna met geen pen te beschrijven. Veel avonturen en werk in de avonduren, zal ik maar zeggen...

Maar goed, toch even terug naar de reden van wat achteraf een bewust feitelijk onjuiste bewering bleek te zijn, dat misdaadjournaliste Marian Husken 'verreweg de meeste zittingen' zou hebben bijgewoond. Ik liet het er namelijk niet bij zitten en ben toch even gaan informeren. Eerst bij Marian Husken, vervolgens bij Bram de Waal zelf. Husken zou naar eigen zeggen wel degelijk hebben verteld dat ik alle zittingen had bijgewoond en Bram de Waal zelf zei, nu komt ie: "met alle respect voor je werk aan Passage en je mooie blog, ik heb het in de reportage over de 'journalist' die de meeste zittingen heeft bijgewoond. Ik beschouw jou als een blogger"... Oooooh, dacht ik, zit dat zoooo? Dus jij maakt zelf onderscheid tussen journalist en blogger, maar het komt niet in je kop op dat ik misschien wel een bloggende journalist ben?! Hahaha!

Of zocht je een excuus om een feitelijke onwaardheid recht te breien, zonder te beseffen dat je me eigenlijk ook nog gewoon, ondanks aardige woorden over 'respect' en mijn 'mooie blog', even tussen neus en lippen door eigenlijk beledigt? Nou dat werd dus het voornoemde dingetje via de DM van Twitter, maar ja, nogmaals: Ik ben niet gauw boos. Althans nooit lang. Het kaas van mijn brood laten eten, past echter niet bij me. Maar ja, laat ik nou zelf vaker en liever over blogger spreken dan over journalist, dus ach ja... Weet je, je kunt ook gewoon ergens boven staan en denken: Is goed met je meneer De Waal. We komen elkaar nog wel tegen en als je intussen wat beter geïnformeerd bent en achter bepaalde feiten bent gekomen, dan praten we verder, en tot die tijd mag jij me gerust blogger blijven noemen. Als we maar wel kunnen afspreken dat je de volgende keer, of ik nou journalist ben of blogger, ere geeft aan wie ere toekomt. Afgesproken?

In Nederland is journalistiek nou overigens ook weer niet een vak waar je speciaal een universitaire- of journalistieke opleiding voor dient te hebben genoten voordat je überhaupt artikelen kan en mag schrijven. In wezen kan iedereen (freelance-)journalist worden (zagen we met Martin Kok -RIP-) en voor zover dat door Kok al niet duidelijk werd, had ik dat zelf al bewezen. Sterker nog, ik weet uit hun eigen mond dat mijn verslagen volop werden gelezen door de meest vooraanstaande misdaadjournalisten van Nederland. Noem ze maar op. Velen van hen vertelden me dat persoonlijk in gesprekjes die ik met hen had, meestal in de rechtbank(en). Heb meerdere uitnodigingen tot samenwerking mogen ontvangen en ook evenzoveel afgeslagen. Niet om het een of het ander, maar ik wist in het diepste geheim toen al dat er mogelijk een samenwerking of medewerking aan mijn boek met een van de meest intrigerende verdachten van Nederland aan zat te komen: die met vermeend hitman nr. 1 van de Nederlandse onderwereld: Jessy Remmers. Dus ja, hoe interessant een aanbod of verzoek ook was, ik denk niet dat er ook maar één misdaadjournalist in Nederland rondloopt die zo'n kans zou laten schieten. Je kunt dat dan beter niet weggooien door kort daarvoor reeds een andere samenwerkingsverband aan te gaan. Hoewel me dat ook wel aan het hart ging, omdat daar ongetwijfeld ook iets moois uit voortgekomen zou zijn. Deze personen weet zelf wel dat ik hem bedoel, maar zal discreet blijven en hoop dat hij nu inziet dat het geen onwil was, maar een heel andere reden had die ik destijds nog even in het midden moest laten...

Het wordt zoals gezegd dus nog spannend donderdag hoe de ballen zullen rollen. Uiteraard is het vonnis reeds geschreven en zal het donderdag een drukte van belang zijn in het JCS. Volle bak naar verwachting wel. We gaan het zien.

Tot donderdag!

Bondtehond