Rond 4 uur 's middags kregen zij de gelegenheid voor een laatste woord tot beide verdachten, echter dat verliep anders. Alle raadslieden maakten nl bezwaar tegen het afschermen van de getuige Nasri. Ze wilden haar reacties kunnen waarnemen en vonden dat ook de verdachten recht hadden op een confrontatie met deze dame. Dit werd echter afgewezen, waarop Moppie, waarvan we toch hoge verwachtingen hadden na zijn eerdere aankondiging te zullen bewijzen dat ze loog, de zaal woedend verliet. 'Ik ga weg! Mevrouw Nasri heeft niets van mij te vrezen. Zo krijg ik geen eerlijk proces. Ik laat het verder aan Kuijpers over' zei Moppie en liet zich door twee parketwachten naar zijn cel begeleiden. Daar is ie de rest van de dag ook gebleven. Ondanks de pogingen van de advocaten, die een vrij recente foto op een laptop toonden aan Malika, met daaronder zelfs haar adres, kon haar niet vermurwen. Ze hield voet bij stuk. Er werd gekozen voor een tussenoplossing. Jesse moest een paar plaatsen naar achteren plaatsnemen en de raadslieden juist vooraan, zodat zij Malika wel in de ogen konden zien.
Er hing een duidelijk geïrriteerde sfeer tussen sommige advocaten en de getuige. Het viel op dat Malika om het minste of geringste op de kast sprong en zelfs tegen de rechters tekeer ging. Al na nog geen heel uur was het haar eigenlijk al te veel. Ze zuchtte en steunde en kon de vraagstelling niet waarderen. Dit leidde tot veel pauzes en andere onderbrekingen. Inhoudelijk zal ik ook pas later ingaan op hetgeen is gezegd vandaag. Simpelweg omdat er verschrikkelijk veel is gezegd en toch ook weer niet. Het meeste hebben we al eens gehoord en was een wat gedetailleerdere uiteenzetting van hetgeen eerder is verklaard. Malika was ongewild in de huiskamer terecht gekomen, waar oa Moppie, Jesse en Raymond net de liquidatie op de twee jonge Joegoslaven uit de doeken deden. Er lagen pistolen op tafel en toen Malika in de huiskamer verscheen, nadat ze geluiden had gehoord en was gaan kijken, het verhaal had aangehoord, werd zij min of meer bedreigd door Moppie dat ze haar mond moest houden. Jesse was ook hier de stille in het gezelschap geweest. Hij zei nooit zoveel. Ze vond Jesse wel de aardigste van de drie. Maar, had Raymond later eens tegen haar gezegd, vergis je niet, Jesse lijkt een stille, lieve jongen, maar als je praat schiet ie wel je kop eraf. Dit heeft Malika dus goed in haar oren geknoopt. Of niet, het is maar hoe je het bekijkt.
In ieder geval zag niemand Malika vandaag, echter horen deed iedereen haar goed. Ze kwam over aan de ene kant als een bijdehante tante, die zich niet het kaas van het brood liet eten, aan de andere kant sprong ze wel eens van de hak op de tak, sprak ze zichzelf tegen en kwam ze soms tot verbazingwekkende uitspraken die je meteen doet denken aan het chaotisch gedrag van een drugsgebruikster. Ze kon ook aggressief uit de hoek komen, vooral tegen Jan Hein Kuijpers, met wie ze bij de Rechter-Commissaris al bijna over de grond had liggen rollen, naar het scheen. Nee, die mochten elkaar niet.
De rechters hadden soms moeite haar te kalmeren, zeker aan het einde van de dag toen ze vernam dat de moeder van Raymond Verbaan ook op de publieke tribune zat. Bijna scheeuwend zei ze: 'Zit die hier??? Trut dat je er bent!! Neee! Ik ga naar Den Haag en krijg mijn kind te zien! Ze heeft hier niets te zoeken! Ik hoef u niet te zeggen dat ik dat wijf haat! Mevrouw Verbaan is gewoon een leugenaar!' De rechter maande haar tot kalmte waarna Malika zweeg. Van deze gelegenheid maakten de advocaten gebruik om een verzoek tot horen van mevr Estrella Verbaan sr, de moeder van Raymond Verbaan die dus op de tribune zat, en dit verzoek werd gehonoreerd. Echter eerst diende de beëindiging van verdere vervolging voor Raymond Verbaan wegens zijn progressieve spierziekte, de ziekte van Huntington. Zowel een neuroloog als de psychiater hadden rapporten geschreven waaruit bleek dat Raymond zijn eigen proces niet meer kan begrijpen en dat is wettelijk verplicht. Zo niet, heeft verdere vervolging geen zin. Dat mag zelfs niet volgens het Nederlands wetboek. Dit tot onbegrip en frustratie van de aanwezige ouders van Salim Hadziselimovic. Dit lieten zij duidelijk blijken door middel van het laatste woord. De tolk vertaalde de tekst die de emotionele heer Hadziselimovic oplas. Zij begon met een paar inleidende woorden, o.a. dat mijnheer een Koran tekst op las wat neerkwam op: God is groot.
Daarna stak de heer Hadziselimovic van wal: Eerst wil ik een opmerking maken. We hebben 17 jaar gewacht op dit moment. Ik vind het een schande dat het monster die mijn zoon heeft vermoord niet aanwezig is. Ik zal omschrijven hoe ik me voel. Als je een mens doodt, raak je de hele mensheid. Ons leven stortte in toen we hoorden dat onze zoon vermoord was. Hij zou 37 geweest zijn. Hij is echter maar 20 jaar geworden. Hij zei, ik wil niet schieten op mijn klasgenoten. We leefden met allerlei nationaliteiten. Zowel vanuit Duitsland als Nederland belde Salim ons vaker. Hij wilde naar Amerika. We hielden hem tegen en zeiden, Nederland is goed. Hij was een zeer goede zoon voor ons. Had prachtige cijfers, maar kon niet studeren omdat de oorlog uitbrak. Toen hij belde hebben we hem afgeraden terug te komen omdat het leger meerdere keren aan de deur kwam. Achteraf was alles beter dan hoe het hier is afgelopen. Zijn leven is afgelopen op het moment dat het juist had moeten beginnen. We hebben na een zoektocht over de hele wereld pas in 1997 gehoord hoe het was afgelopen met Salim. Met name ook onze dochter, die van verdriet is gestorven, heeft over de hele wereld gezocht naar haar broer. Ze hadden een goede band. Ze is van verdriet dood gegaan om haar broertje. In '97 kregen we bericht van iemand dat hij dood was. Moeder en vader Verbaan hadden ons telefoonnummer. Ze hadden ons kunnen bellen, maar hebben dat niet gedaan. We hadden zoveel vragen. De belangrijkste vraag is, waarom, waarom, waarom ?
Dat deze verdachten zwijgen is onbegrijpelijk. Ons leven is kapot gegaan. We hebben in Australië een aardig sociaal netwerk, maar we gaan nooit naar verjaardagen of andere bijeenkomsten. We weten niet hoe met het geluk van anderen om te gaan. De wens is om te weten waarom hij dood moest. Waarom moest onze jongen dood. We zouden van deze monsters willen weten waarom? Ik sta erop dat ze het zeggen. Waarom? Deze hele komedie van de rechtbank en mensen die doen alsof er niets gebeurt is. We hebben jarenlang gehoopt dat het niet waar is. De manier waarop hij vermoord is, is niet te bevatten. De indruk is dat ze het niet gedaan hebben om de sporen uit te wissen, maar voor de lol. In onze ogen zijn het monsters. Zelfs beesten! Te min voor beesten. Als ze een straf krijgen is zelfs de zwaarste straf niet genoeg. Zelfs levenslang is niet lang genoeg. Ik kan niet accepteren dat het proces tegen Verbaan beëindigd wordt, ook al is hij ziek. Toen was ie niet ziek. Hij heeft ons leven kapot gemaakt. Daarom kunnen wij niet accepteren dat het proces beëindigd en moet hij net als alle andere monsters veroordeeld worden.Ik wil de rechtbank bedanken voor de gelegenheid te kunnen spreken. Het was een zeer lieve jongen.
Voorzitter Lauwaars sloot af met de mededeling dat zolang de verdachten nog niet veroordeeld zijn, zij onschuldig zijn, hoe moeilijk dit is ook te accepteren voor de ouders.....
Morgen meer, o.a. het verhoor van de moeder van Raymond Verbaan.
Door Bondtehond
Geen opmerkingen :
Een reactie posten